Wyróżnia się dwa rodzaje izolacyjności materiałów budowlanych – na dźwięki powietrzne i uderzeniowe. Dzisiaj opowiem o tym, jak w poprawny sposób odróżnić od siebie wskaźniki izolacyjności akustycznej na dźwięki powietrzne. Opiszę różnice między wskaźnikami zmierzonymi laboratoryjnie oraz terenowo i wyjaśnię, dlaczego poprawne posługiwanie się tymi pojęciami jest tak ważne.
Wskaźniki izolacyjności akustycznej możemy uzyskać poprzez pomiar lub obliczenia. Istnieją odpowiednie algorytmy, pozwalające obliczać izolacyjność z dokładnością do 1-2 dB, jednak dobra praktyka nakazuje branie co najmniej 2 dB zapasu w przypadku obliczeń, a nawet i więcej.
Znacznie pewniejszy wynik można uzyskać dzięki przeprowadzeniu badań, które mają na celu ustalić dokładny parametr izolacyjności próbki. Pomiary przeprowadza się zgodnie z normami serii PN-EN ISO 140 lub nowszymi PN-EN ISO 16283.
Wskaźniki otrzymane w pomiarze można podzielić na 2 podstawowe grupy:
- otrzymane laboratoryjnie,
- zbadane w terenie (in situ).
Producenci materiałów budowlanych, chcąc wykazać jaką izolacyjność ma ich produkt, przeprowadzają zawsze badania laboratoryjne, np. w ITB. Cechą badań laboratoryjnych jest to, że cała zmierzona izolacyjność jest wynikiem przenoszenia próbki, np. badanej ścianki szklanej. Dzięki odpowiednio odizolowanym pomieszczeniom, w tym zastosowaniu dylatacji, uzyskuje się obiektywne parametry izolacyjności jednej próbki.
