Krzywa Schultza. Czyli dlaczego nie trzeba mieć ubytku słuchu, żeby móc mieszkać przy ul. Marszałkowskiej w Warszawie

Hałas hałasowi nierówny

W związku z prowadzonymi badaniami na temat uciążliwości poszczególnych hałasów, stwierdzono, że odczucie dokuczliwości hałasu drogowego, kolejowego oraz lotniczego nie są sobie równe. Każdy hałas ma nieco inne widmo i charakterystykę czasową. Najbardziej przeszkadzającym hałasem jest hałas lotniczy, natomiast najmniej – kolejowy. Dlatego też w kolejnych badaniach starano się opracować krzywe dotyczące każdego z rodzajów hałasu oddzielnie, na podstawie większej ilości danych.

Badania te w dużej mierze potwierdziły skuteczność zastosowania krzywej Schultza. Okazało się, że w wyniku niewielkiej rozbieżności późniejszych badań (zależnie od zastosowanej metody) otrzymane krzywe były nieco wyżej, bądź nieco niżej umieszczone na wykresie, niż zostało to przedstawione na krzywej Schultza, co pomimo jej ogólnego charakteru, potwierdza zasadność stosowania tej zależności. Krzywa ta stała się na tyle istotna, że została nawet dołączona jako informacja do normy ISO 1996-1 [2].

Wracając do mapy akustycznej – przy założeniu, że hałas drogowy dzienno-nocny przy naszym oknie wynosi ok 75 dBA, jedynie dla ok. 40% społeczeństwa hałas drogowy na takim poziomie będzie wydawał się bardzo przeszkadzający. Reszta ludzi nie będzie miała problemów z zaśnięciem, czy normalnym funkcjonowaniem. Jak widać, istnieje dość duża rozbieżność między postrzeganym hałasem. Coś, co dla innych jest nieprzyjemne i trudne do zniesienia, dla innych może wcale takie nie być. Pamiętajmy o tym, zanim zaczniemy wysyłać znajomych mieszkających w centrum miasta na badania audiometryczne. ☺